တရားေတာ္ကိုက်င့္လွ်င္

21-9-2010 အဂၤါေန႔ ဆရာသမားထံဖုန္းဆက္ျဖစ္သည္၊ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ႏွင့္ေတြ႕ ဆရာေတာ္ကစာေရးသူကို မင္းသြားခါနီး ငါ့ဆီကိုဘာလို႔မလာခဲ့တာလဲ စသည္ျဖင့္စာေရးသူကို အျပစ္တင္ဆူပူပါသည္။ စာေရးသူမွာ ဆရာသမားကို အက်ိဳးအေၾကာင္းကိုေျပာျပျပီး နားလည္ေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ရသည္။ မင္းအဲဒီမွာေနရတာ အဆင္ေျပာလား ေနေရးထိုင္ေရး ေက်ာင္းတက္ရတာေရာ အစစအရာရာ အဆင္ေရာေျပရဲ့လား စသည္ျဖင့္ေမးစရာရွိတာကိုေမး ငါ့တပည့္ ႏိုင္ငံျခားမွာေနျပီး ပညာသင္တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္ေနရာမွာလို လြယ္မွာေတာ့မဟုတ္ဘူး လူပင္ပန္းမယ္ စိတ္ပင္ပန္းမယ္ အခ်ိန္ေတြ ေငြေတြရင္းႏွီးရမယ္ ဒီလိုရင္းႏွီးေပးဆက္လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ေငြေတြအတြက္ ကိုယ္ကျပန္ရေအာင္လို႔ ဘာနဲ႔အစားထိုးယူခဲ့မွာလဲ? သူမ်ားတိုင္းျပည္အတြက္ အရင္းအႏွီးေတြ ေပးဆက္ထားျပီးျပီဆိုေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအတြက္ကိုလည္း ပညာနဲ႔ အျမတ္က်န္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ရမယ္။ ငါ့တပည့္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ကိုယ့္ဘ၀သမိုင္းေၾကာင္း ေကာင္းဖို႔လိုတယ္ေနာ္ ဘ၀သမိုင္းေၾကာင္းေကာင္းခဲ့ပါေစ မိမိရဲ့ရည္မွန္းခ်က္အတိုင္း ၾကိဳးစားခဲ့ပါ ဒီကပါသြားတဲ့ မူလရည္မွန္းခ်က္ေတြ မေပ်ာက္သြားေစနဲ႔ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ့္ေဒသမဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုျပီးလည္း ထင္သလိုမေနနဲ႔ေနာ္ငါ့တပည့္ အထူးအားျဖင့္ “တရားကိုေစာင့္ပါ တရားကမင္းကိုျပန္ေစာင့္လိမ့္မယ္” ဆိုတဲ့စကားကို အထပ္ထပ္မွာၾကားျပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။

        “တရားေစာင့္လွ်င္ တရားကေစာင့္လိမ့္မယ္” ဤစကားကို အထပ္ထပ္ အခါခါ ၾကားခဲ့ဖူးသည္၊ စာေပမွာေတြ႔ခဲ့ရသည္၊ ဆရာသမားမ်ားမွာေျပာ၍ၾကားခဲ့ရသည္ ဤစကား …ငယ္ရြယ္စဥ္ ရွင္သာမေဏဘ၀က ေမွာ္ဘီသာသနာ့၀န္ေဆာင္ေက်ာင္းတိုက္ မွာေနထိုင္စဥ္ ပန္းကုံးက်မ္းျပဳဆရာေတာ္ၾကီးေျပာဖူးသည္။ ငါဒီ(သာသနာ့၀န္ေဆာင္)ေက်ာင္းကိုစတည္ေထာင္ေတာ့ အတူေနခဲ့တဲ့ဘုန္းၾကီးေတြ အသိမိတ္ေဆြဘုန္းၾကီး ေတြက င့ါကို၀ိုင္းျပီးတားခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေတာၾကီးထဲမွာ ေက်ာင္းေဆာက္တာ ဘယ္သူလာမွာလဲ ဘယ္သူသိမွာလဲ ေအာင္ျမင္မွာမဟုတ္ဘူး စသည္ျဖင့္တားခဲ့ၾကတယ္၊ ဒီေတာ့ ငါစဥ္းစားတယ္ ငါဒီေက်ာင္းကိုဘာလုပ္ဖို႔ တည္ေဆာက္တာလဲ ငါ့မွာမူေကာင္းရွိတယ္ ဆရာသမားေပးလိုက္တဲ့ပညာေတြ ရွိတယ္၊ ကိုယ္ထိမ္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့ ကိုယ့္က်င့္သီလရွိတယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားကို ငါယံုၾကည္တယ္ ဘုရားကိုယံုမွေတာ့ ဘုရားရဲ့စကားကိုလည္းယံုရမွာေပါ့ ဒီေတာ့ဘုရားေျပာခဲ့တဲ့စကားရွိတယ္။ “ဓေမၼာ ဟေ၀ ရကၡတိ ဓမၼစာရီ ဓေမၼာ သုစိေဏာ သုခမာ၀တိ” တရားကိုေစာင့္ ေသာသူအား ထိုတရားကျပန္ေစာင့္ေရွာက္၏၊ ထိုသူက်င့္ေသာ တရားကေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကိုေပးေဆာင္တက္၏။ ဘုရားေျပာခဲ့တာ ဒီယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔ ငါဒီေက်ာင္းကိုတည္ေထာင္ခဲ့တာ အခုဦးဇင္းတို႔ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ ေအာင္ျမင္ေနတယ္။ ဒါငယ္ငယ္က ဆရာသမားေျပာခဲ့တဲ့စကား ခုၾကီးမွ ဆရာသမားေျပာတဲ့စကား အတူတူပင္ “တရားေစာင့္ပါ တရားေစာင့္ေသာသူအား ထိုတရားကျပန္ေစာင့္ေရွာက္” ၏။

      ဤတရားကို ျမတ္စြာဘုရားသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ကေဟာေျပာခဲ့ေသာ္လည္း ယေန႔ထက္တိုင္ မွန္ကန္ေနသျဖင့္ အလြန္ေခတ္မွီေသာ တရားေတာ္ျဖစ္သည္၊ ဤေဒသနာေတာ္အရ တရားေတာ္မ်ားအနက္ တစ္မ်ိဳး၊ ႏွစ္မ်ိဳးစသည့္ မိမိတို႔စြမ္းႏိုင္သေလာက္ ကာယကံေျမာက္ က်င့္သံုးလွ်င္ က်င့္သံုးသေလာက္ အကာလိက-အခ်ိန္အခါမေရြး၊ သႏၷိဌိက-လက္ငင္းအက်ိဳးေပးႏိုင္သည္ ။ သို႔ျဖစ္ပါလွ်က္ တရားေတာ္မ်ားကို အဘယ့္ေၾကာင့္ မလိုက္နာ မက်င့္သံုးၾကပါသနည္း? အေျဖမွာ တရားေတာ္၏ သေဘာသတၱိကို နားလည္မႈနည္းေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ “သူတစ္ပါး အက်ိဳးေဆာင္ ကိုယ့္အက်ိဳးေအာင္ “  ဟူေသာေရွးပညာတို႔ စကားကိုေကာင္းေကာင္း သေဘာမေပါက္ နားမလည္ေသာေၾကာင့္ သူတစ္ပါးအက်ိဳးေဆာင္သူ နည္းပါးလွ်က္ရွိေနသည္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ကာလရွည္လ်ားစြာ ဒါနစေသာ ပရဟိတ သူတစ္ပါး အက်ိဳးမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့သျဖင့္ သဗၺညဳတဥာဏ္ရွင္ သံုးေလာကထြတ္တင္ ဘုရားသခင္ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ျခင္းတည္းဟူေသာ မိမိအက်ိဳး ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္မွာ ထင္ရွားေသာ သက္ေသသာဓကၾကီး တစ္ခုပင္ျဖစ္ပါသည္။

    တရားေတာ္ကို ထိေရာက္စြာ လိုက္နာက်င့္သံုးလွ်င္ အဓိသီလ၊ အဓိစိတၱ၊ အဓိပညာတည္းဟူေသာ သိကၡာသံုးျဖာ၊ သာသနာသံုးရပ္ ျပည့္စံု၍ ျငိမ္းခ်မ္းေရး အစစ္ျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္ကို ရရွိႏိုင္ေပသည္။ တရားေတာ္ ျပန္႔ပြါးေၾကာင့္အလုပ္သည္လည္း သာသနာျပဳအလုပ္၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအလုပ္ပင္ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္ဘုရားက      အတၱာနေမ၀ ပဌမံ၊ ပတိရူေပ နိေ၀သေယ။ အထည မႏုႆာေသယ်၊ နကိလိေႆယ်၊ ပ႑ိေတာ။   ေရွးဦးစြာ မိမိကိုယ္တိုင္း သင့္ေလွ်ာ္ေကာင္းျမတ္ေသာ အက်င့္ကိုက်င့္ရာ၏၊ ေနာက္မွ သူတစ္ပါးကို ေဟာေျပာဆံုးမရာ၏။ ထိုသို႔က်င့္ေသာ ပညာရွိသည္ သူတစ္ပါး ကဲ့ရဲ့ျခင္းေဘးမွ ကင္းလြတ္၍ စိတ္ပင္ပန္း ညစ္ႏြမ္းမႈမျဖစ္ရာ။

       အတၱာနေဥၥ တထာကယိရ၊ ယထာည မႏုႆာသတိ။ သုဒေႏၱာ ၀တ ဒေမထ၊ အတၱာ ဟိ ကိရ ဒဒုဒေမာ ။ သူတစ္ပါးကို ဆံုးမသကဲ့သို႔ မိမိကိုယ္ကို ဆံုးမရာ၏ မိမိကိုယ္ကို ေကာင္းစြာဆံုးမျပီး သူတစ္ပါးကို ဆံုးမရာ၏။ မိမိကိုယ္ကို ဆံုးမရန္ကား အလြန္ခဲယဥ္း၏။

       ဤေဒသနာေတာ္အရ သာသနာျပဳမည့္ ပုဂၢိဳလ္သည္ မိမိကိုယ္ကို ပထမသာသနာျပဳ၍ ေနာက္မွ သူတစ္ပါးကို ျပဳသင့္ေပသည္။ သာသနာျပဳေရးႏွင့္စပ္၍

၁။ ကိုယ္တိုင္လည္းတရားက်င့္၊ သူတစ္ပါးကိုလည္းေဟာေျပာသူ။

၂။ ကိုယ္တိုင္ကား တရားက်င့္၏၊ သူတစ္ပါးကို မေဟာေျပာသူ၊

၃။ ကိုယ္တိုင္က တရားမက်င့္၊ သူတစ္ပါးကိုသာေဟာေျပာသူ၊

၄။ ကိုယ္တိုင္လည္း တရားမက်င့္၊ သူတစ္ပါးကိုလည္းမေဟာေျပာသူ ဟုေလးမ်ိဳးရွိေၾကာင္းကို စာေပမွာေတြ႔ဖူးသည္။ ထိုေလးမ်ိဳးအနက္ နံပတ္ ၁ ပုဂၢိဳလ္သည္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည့္အတြက္ စာေရးသူတို႔သည္လည္း ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားရမည္ျဖစ္သာျဖစ္ေပသည္။